Gedachten zijn krachten

Het was gezellig in de tunnel gisteren. Er zijn nu spiegeltjes geïnstalleerd zodat je kan volgen wat er buiten de tunnel gebeurt. De grot van Plato is er niks tegen. Mijn tante (chauffeur, regelaarster en mental coach) mocht zelfs op een stoel naast me blijven zitten. Ik mocht niet babbelen, maar we hadden wel oogcontact. En aangezien de ogen toch de spiegel van de ziel zijn, was dat alles wat we nodig hadden.

Maar ik was niet geïnteresseerd in mijn ziel. Ik was geïnteresseerd in mijn hersenen. Zijn er vlekjes (plaques) bij of niet? Ik heb gedaan wat ik me had voorgenomen en alleen aan blije dingen gedacht. Aan de schaterlach van mijn dochters, aan mijn pasgeboren neefje, aan alle lieve reacties die ik de afgelopen dagen van jullie heb ontvangen.

Na afloop hebben we proberen aflezen aan het gedrag van de radioloog of de scan goed was of niet. Maar we zagen niks. Alleen professionaliteit. Een onverdraaglijke gedachte: hij heeft juist in mijn hoofd gekeken, maar ik kan niet in het zijne kijken. Het moet voor die man ook niet fijn zijn. Hij weet dat hij met één verlossend woord mij uit mijn lijden kan verlossen. En dat woord is ‘niks’.

‘Niks’ kreeg ik vanmorgen te horen. Samen met de neuroloog heb ik de scans bekeken, op zoek naar nieuwe vlekjes. Het was als naar paaseieren zoeken, alleen met een andere emotie als we er eentje vonden. In vergelijking met de scans van april is er niks bijgekomen. Geen nieuwe vlekjes, ik ben zo blij! Mijn oude plaques stonden wel nog trouw op post en zijn ook niet van plan om daar ooit nog weg te gaan. Maar ze hebben geen vriendjes gekregen en dat is fantastisch nieuws.

Dat wilt echter niet zeggen dat ik momenteel geen opstoot heb. Ik heb klinisch gezien een opstoot. Die zenuwpijnen aan de volledige linkerkant van mijn lichaam zijn er nog steeds en breiden uit. Het gevoel van uitputting neemt bijbelse proporties aan. Omdat de opstoot te lang blijft duren en omdat het nog verergert, krijg ik nu een stootkuur Solu-medrol in het ziekenhuis. Drie dagen is dit mijn nieuwe thuis. I know the drill, het is al de 8ste keer dat dit scenario zich herhaalt. Ik lig alleen in een mooie kamer met veel licht en met een mooiere vloer dan in mijn eigen living. Qua omgeving heb ik dus niet te klagen. En ik ben al aan het aftellen: nog twee keer slapen en ik ben terug thuis bij mijn liefsten.

Ik lig dan wel in het ziekenhuis, maar ik bestempel vandaag als een topdag. Een goede uitslag van de scan, het doet wat met een mens. En misschien is het dan toch waar, dat gedachten krachten zijn. Bedankt!

x