
Halleluja, terug thuis! Was me dat een euforisch moment. Tante M en mama zijn me uit mijn medische gevangenis komen bevrijden zo snel ik daar weg mocht. Ik moest eerst nog wat bloedplaatjes bijkrijgen, just in case en de ontslagpapieren moesten nog opgesteld worden, je kent dat wel. Ik wist niet waar springen van blijdschap. De zwaarste beproeving van mijn leven lag achter de rug. Ik zou N. terug in de armen kunnen sluiten! In mijn eigen bed slapen, tussen mijn eigen spullen zitten, naar mijn mooi uitzicht achterin de tuin kijken.
Als een dartel veulen kwam ik thuis aan. Ik was blij. Alles was gewoon hetzelfde. Tante M en mama laadden al mijn gerief uit en installeerden me. Ik voelde me zelfs zo fit dat we een miniwandeling zijn gaan maken aan de dijk. Hebben jullie die zon zien stralen vrijdag? Dat was speciaal voor mij. Het voelde zo bevrijdend. Na 17 dagen in dezelfde ziekenhuiskamer, in hetzelfde ziekenhuisbed, met dezelfde ziekenhuisdraden vastgesnoerd. 17 dagen vast. Nu vrij. Ik kon het niet laten een voorzichtige vreugdesprong te maken, daar op de dijk, tussen mijn mama en tante M in. Maar al snel was mijn dartelheid gekelderd en was het enkel nog euforie in de kop. Terug naar huis, de zetel in. Mijn vertrouwde plek. Wachten op de thuiskomst van mijn liefste. Spannend, net een eerste date.
Het was zalig, dat weerzien in onze vertrouwde omgeving. Na oneindig innig geknuffel, zijn we samen in de zetel beland. Ik heb meteen alle afleveringen van Temptation Island gebingewatched. Ik voor de eerste keer, N. voor de tweede keer. Met veel voorpret en smileys in zijn ogen hield hij mijn reacties in het oog. Wanneer hij al stilletjes begon te grinniken of mij ‘onopvallend’ gadesloeg, wist ik dat ik me schrap moest zetten. Dan zat het spel op de wagen. We zijn daarna samen vroeg ons bedje ingekropen en zijn zalig ineenverstrengeld in slaap gevallen. Zoals het een koppel dat elkaar lang niet echt gezien heeft betaamt.
Ik heb onrustig geslapen. Meermaals werd ik wakker en dacht ik dat ik nog in het ziekenhuis lag. ’s Morgens ben ik huilend opgestaan. De euforie was weg. Een grote moedeloosheid en immens verdriet waren in de plaats gekomen. Komt het omdat ik de meisjes nog steeds niet gezien heb? (ondertussen al 19! dagen) P. heeft een groene snotneus, R. hoest – de kans op infectie is te groot. Is het omdat ik uit mijn medisch veilige omgeving ben weggehaald? Bij twijfel of bij pijn, hoefde ik maar op een bel te drukken en iemand met kennis van zaken schoot me ter hulp. Komt het doordat ik abrupt ben gestopt met de xanax en is neerslachtigheid daar een afkickverschijnsel van? Is het omdat ik bang ben iets fout te doen? Ik ben onderworpen aan een erg strikt dieet en moet heel veel maatregelen naleven om infecties te voorkomen. Er zijn de gewone zaken: mezelf elke dag heel grondig wassen en geen tweemaal dezelfde kleding aandoen, een extreme handhygiëne handhaven, het strenge dieet volgen, dus iedere keer op de lijst van de diëtiste gaan kijken. Maar dan zijn er ook nog minder evidente dingen. Zoals dat het haardvuur niet mag branden omdat er schimmels op die houtblokken zouden kunnen zitten. Of dat ik niet in de stallen mag wandelen omdat ik dan schimmels van in het hooi zou kunnen inademen. Ik mag niet naar plekken waar veel mensen zijn (lees: alle leuke plekken); de kans dat er een griepmens rondloopt is te groot. Mijn immuunsysteem is nog te zwak. Ik moet voorzichtig zijn. Ik moet oppassen. Ik moet bang zijn.
Eén ding staat vast: mijn ziel heeft krassen opgelopen in het ziekenhuis. Ik ben daar door een hel geweest. En ik kan dat niet zomaar in 1-2-3 van me afschudden. De wonden zijn te diep. Wanhopig hou ik me vast aan het stramien dat ik in het ziekenhuis volgde. Ik sta elke dag om half 8 op. Dan ga ik mezelf wassen, zoals in het ziekenhuis. Daarna ga ik om 8u eten, zoals in het ziekenhuis. Ik ben er als de dood voor mijn pillen niet of te laat in te slikken. Ik denk continue aan mijn meisjes. Ik mis hen zo. Maar ik ben ook bang dat ze me ziek gaan maken. Ik ben bang van alles. Mijn lichaam doet geen pijn, maar mijn ziel wel. Er hangt een grote wolk boven mij.
Ik zit niet meer in isolatie, maar ik ben wel nog geïsoleerd. De herstelperiode duurt 6 tot 8 maand. Bij het vooruitzicht dat ik deze manier van leven nog zo lang moet volhouden, zakt de moed me in de schoenen. Ik weet wel, het ergste is achter de rug, maar ik ben er nog niet. Ik ben er nog lang niet. Wie dacht dat ik na mijn thuiskomst uit het ziekenhuis er vanaf zou zijn, die heeft wel goed mis gedacht. Er zullen nog zware dagen, weken, maanden komen. En telkens is er maar één antwoord. Leef van dag tot dag. Denk niet te veel aan de toekomst. Leef nu. Kijk naar wat je nu kan. En dat is weeral meer dan gisteren.
x
Van intense blijheid naar diepe droefenis….maar evenwel met een hoopvolle blik naar wat de nabije toekomst je zal brengen.
Zoveel gemengde gevoelens in jouw korte tekst, als een tornado die door je hoofd raast.
Maar weet wel dat na storm en regen toch weer de zon gaat schijnen, na winter komt weer lente en zomer, en elk seizoen heeft ook heel mooie beelden ! Al zijn deze soms kort en prachtig, maar ze laden je batterijen weer even op.
Het missen van de veiligheid is vooral moreel zeer lastig want je persoonlijke veiligheid ligt thuis bij je gezin en daar moet je nu extra bang voor zijn, verkeerde wereld in je hoofd die als het ware anders gaat draaien….
Dag per dag, uur per uur ga je daar leren mee omgaan alsof je opnieuw leert stappen, en binnen korte tijd zal je weer lopen.
Negatief wordt stilletjes aan weer positief en dat ben jij ten volle uit !
Blijf hierin geloven en geniet ten volle van elk intens mooi moment !
🍀💪♥️
Annelies , heel begrijpelijk wat er in jouw hoofdje omgaat nu
Het is echt niet niks wat je de laatste weken allemaal moest ondergaan
We proberen ons ook altijd sterker voor te doen dan we zijn soms he
Trek je maar op aan alle goeie momentjes die je nu al terug hebt , en laat deze ogenblikken niet helemaal overschaduwen door alles wat er nog niet is en je nog (een tijdje ) moet missen
Je staat al terug zover , en ga er maar vanuit dat alles stilaan beter en beter zal worden…
Ik weet het , voor een buitenstaander is het allemaal rap gezegd he
Jij moet het doen , en het allemaal volhouden , en luisteren naar de dokters.
Terwijl je het net allemaal anders zou willen soms…
Ik denk dat je toch n geweldige positieve , moedige en topmadam bent , en ook al zie je het soms nog donker in , stilaan kom je er wel !
Veel sterkte en mooie momentjes gewenst en binnekort terug samen met de kindjes
Warme knuffel vanuit Zoersel x
Inderdaad Annelies, carpe diem. Elke dag zal je misschien versteld staan van wat je gisteren nog niet kon… Niks overhaasten, niet te veel ineens willen/wensen, maar heel zachtjesaan, hoe moeilijk dat ook is… Hou je taai stoere chick!!
Veel sterkte Annelies.Je advent er nog , en je dierbaren zullen je helpen.
Beste Annelies,
Bedankt voor jouw optreden op de radio.
Mag ik je een persoonlijk bericht sturen met een vraag?
Groetjes Anne (ook mama met MS)
Dag Anne,
Uiteraard mag je mij een persoonlijk bericht sturen.
Als je het graag via mail doet, gebruik dan anneliesvano@gmail.com
Ik beloof dat dat antwoord minder lang op zich zal laten wachten!
groetjes,
Annelies